Bu yoğun otoportrede, sanatçı kendini neredeyse onu saran büyük yeşil yapraklarla çevrelemiş, sakin ama kararlı bir ifade ile karşımıza çıkıyor. Kompozisyon ortalanmış ve yüzü odağı oluşturuyor; boynunu saran dikenli kolye acı ve direncin simgesi olarak işlev görüyor ve ortasında narin bir sinekkapan kuşu hapis yapıyor — güzellik ile acı arasında çarpıcı bir tezat. Sağ omzunun arkasında bir kara kedi, zümrüt gözleriyle sahneye ürkütücü bir bakış fırlatıyor; sol omzunda ise bir örümcek maymun düşünceli bir şekilde dallara dokunuyor. Örgülü saçlarının arasında zarif kelebekler uçuyor, dikenlerin arasına hassas bir yaşam katıyor. Sanatçının yüz hatları ve dokuları özenle işlenmiş; her yaprak, saç teli ve kuş tüyleri büyük bir detayla betimlenmiş. Koyu yeşiller, tenin yumuşak pembemsi tonları ve siyahlar duygu yoğunluğunu artırıyor, içsel acı ve gücü çağrıştırıyor. Kişisel fiziksel ve duygusal zorluklarla dolu bir dönemde yapılmış bu eser, mahremiyetle simgeciliği birleştirerek direniş ve kimlik üzerine görsel bir şiir sunuyor.