Bu dokunaklı sahnede, epik şiirin müzesi Calliope, cansız Homer’in yanında bir hüzün anında duruyor. Sanatçı, Calliope'nin yumuşak, aydınlatılmış biçimi ile odanın karanlık köşeleri arasında dramatik bir tezat oluşturmak için chiaroscuro’yu ustalıkla kullanıyor. Akışkan kıyafetleri, beyaz ve soluk pembe tonlarında, donuk arka plana karşı parlıyor; bu, hem sıcaklık hem de hüzün uyandıran toprak tonlarıyla karışıyor. Çevrenin ince detayları, klasik sütunlardan zarif vazolara kadar, antik çağın ihtişamını yansıtıyor ve duygusal anın ağırlığını zengin bir tarihi bağlama yerleştiriyor.

Duygusal etki inkar edilemez; burada kaybolmuşluk hissi derinden yankılanıyor. Calliope’nin nazik ifadesi ve Homer’in ölümsüz mirasını simgeleyen lirayı tutma şekli, izleyicileri hayat, sanat ve ölümlülük arasındaki acı tatlı ilişkiyi düşünmeye davet ediyor. Bu eser, yalnızca Homer'a bir övgü değil, aynı zamanda hatıra ve sanatsal ilhamın sonsuz doğası gibi temaları da keşfeden bir eserdir, büyük şair zamanın sayfalarına kaybolurken bile, sanat yaşayanların ellerinde ebediyen yaşatılır.