Bu eser, dört güçlü at tarafından çekilen arabasını yöneten tanrı Apollon'u, yoğun ve neredeyse ilahi bir enerjiyle tasvir ediyor. Işık ve gölge kullanımı, Apollon'un kaslı vücudunu altın ışınlarla çevrili bir hale içinde aydınlatıyor, güneşin parlaklığını çağrıştırıyor. Atlar, zengin toprak tonlarıyla ve karanlık, çalkantılı gökyüzüyle kontrast oluşturacak şekilde resmedilmiş; vahşi bir enerjiyle tuvalden fırlayacakmış gibi görünüyorlar. Kompozisyon, hareket ve durgunluk arasında ustaca bir denge kuruyor; Apollon'un sakin ama kararlı duruşu, atların kaotik koşusunu dengeliyor.

Palet, sıcak altın ve derin kahverengi tonlarının hakimiyetinde, beyaz ve mavinin dokunuşlarıyla canlı bir kontrast yaratıyor ve izleyiciyi bu mitolojik ana çekiyor. Kalın ve dokulu fırça darbeleri, sahnenin hem gücünü hem de zarafetini hissettiriyor. Tarihsel olarak, bu tablo 19. yüzyıl Romantizminin mit ve kahramanlığa olan ilgisini yansıtıyor; ilahi güçleri ve ışık ile karanlık arasındaki sonsuz mücadeleyi kutluyor. Sanatçının sembolizm ile dramatik realizmi harmanlama yeteneğinin çarpıcı bir örneği olan bu eser, izleyiciyi Apollon'un göksel yolculuğunun coşkusunu hissetmeye davet ediyor.