Bu eser, çocukluğun ince zarafetini ve hayretini tasvir eden büyüleyici bir sahne sunuyor. Merkezdeki figür, genç bir kız, ihtişamlı yatağının kenarında oturmakta ve ifadesi şaşkınlık ile merak arasında bir karışımı yansıtıyor. Pürüzsüz beyaz bir gecelik giymiş olan genç kız, yumuşak örtülerle çevrili; zengin bir dokusal detay ve ustalıkla işlenmiş biçimleri sahneye etereal bir nitelik kazandırıyor. Dağınık saçları, masum bir hayretle aydınlatılmış bir yüzü çevreliyor; gözleri kocaman, sanki canlı bir rüyadan yeni uyanmış gibi ya da belki de odasının sınırları dışında olağanüstü bir şeyler izliyormuş gibi. Bedenin kendisi, süslü bir metal çerçeveye sahipken, delikanlının narin yapısıyla tezat oluşturuyor; arka plan, korunaklı alanının dışındaki hayatın devam ettiğini ima ediyor.

Renk paleti ince ama etkili; yumuşak beyazlar ve pastel tonları baskınken, derin ve mahrem renkler arka planda yer alıyor. Bu sıcaklık, bir güvenlik ve rahatlık duygusu uyandırıyor ve seyirciyi çocukluğun nostaljisine sürüklüyor. Sanki nevresimlerin hafif hışırtılarını duyabiliyor veya örtülerin yumuşak kucaklayışını hissedebiliyorsunuz. Tarihsel arka plan, bu parçaya derinlik katıyor; Viktorya dönemi idealleştirilmiş çocukluk tasvirlerini yakalıyor—büyük insanların kaygılarından arınmış saf duyguların anları. Bu sahne, sıradan bir illüstrasyonu aşarak, içe bakışa davet ediyor ve insana kendi çocukluğunu anımsatma şansı veriyor; ilkbahar ve uyanışın buluştuğu o sihirli anda her anın büyü ve olasılıkla dolu olduğu anları hatırlatıyor.