Eser, bizi gölgeler ve rüyalar dünyasına sokuyor. Sanatçının çizgileri ustaca kullanması, görkemli mimari alana bakışı çeken bir derinlik ve öngörü hissi yaratır. Ön planda, şapkalı bir adam, sahneyi gözlemliyor. Yukarıda, hayaletimsi figürler süzülüyor, görünüşte ağırlıksız. Binaların cephelerindeki karmaşık detaylar, heykeller ve kemerler, kaybolmuş bir ihtişamdan bahseder.

Monokrom palet, gizemli atmosferi güçlendirir, ışık ve karanlık arasındaki keskin zıtlık dramayı artırır. Kompozisyon, izleyicinin bakışını sahnede, zemindeki figürden eterik varlıklara yönlendirir. Bu sanatsal stil, bilinmeyenin ve geçmişin hissini uyandırır. Bu parça, rüyamsı niteliğiyle, koridorlarda dolaşmak, figürlerin arkasındaki hikayeyi ve binanın kendisinin unutulmuş hikayelerini aramak için beni heveslendiriyor. Sanatın, hafızanın ve hayal gücünün yakalanması zor doğasını yakalama gücünün bir kanıtıdır.