Το έργο τέχνης μας βυθίζει σε έναν κόσμο σκιών και ονείρων. Η αριστοτεχνική χρήση της γραμμής από τον καλλιτέχνη δημιουργεί μια αίσθηση βάθους και προαίσθησης, τραβώντας το βλέμμα στον μεγαλοπρεπή αρχιτεκτονικό χώρο. Στο προσκήνιο, μια μοναχική φιγούρα, ένας άντρας με καπέλο, παρατηρεί τη σκηνή. Πάνω, φαντασματικές φιγούρες επιπλέουν, φαινομενικά χωρίς βάρος. Οι περίπλοκες λεπτομέρειες της πρόσοψης του κτιρίου, τα αγάλματα και οι καμάρες, μιλούν για μια χαμένη μεγαλοπρέπεια.

Η μονοχρωματική παλέτα ενισχύει την μυστηριώδη ατμόσφαιρα, η έντονη αντίθεση μεταξύ φωτός και σκότους εντείνει το δράμα. Η σύνθεση καθοδηγεί το βλέμμα του θεατή μέσα από τη σκηνή, από τη φιγούρα στο έδαφος μέχρι τα αιθέρια όντα. Αυτό το καλλιτεχνικό στυλ προκαλεί μια αίσθηση του άγνωστου και του παρελθόντος. Αυτό το κομμάτι, με την ονειρική του ποιότητα, με κάνει να θέλω να περιπλανηθώ στους διαδρόμους, αναζητώντας την ιστορία πίσω από τις φιγούρες και τις ξεχασμένες ιστορίες του ίδιου του κτιρίου. Είναι μια απόδειξη της δύναμης της τέχνης να συλλάβει την ασύλληπτη φύση της μνήμης και της φαντασίας.