Bu tablo, geniş dalları ve taze, narin yeşil yapraklarıyla kompozisyonun merkezinde yer alan büyük bir ceviz ağacının huzurlu bir ilkbahar sahnesine davet ediyor. Sanatçının empresyonist fırça darbeleri, kışın dinlenmesinden sonra uyanan doğanın özünü yakalayan canlı bir renk ve ışık dokusu yaratıyor. Ağacın altında iki figür—muhtemelen kadınlar—sessiz bir etkinlikle meşgul, varlıkları doğal ortamı günlük yaşamla bağlayan nazik bir insan dokunuşu katıyor. Üstteki gökyüzü, sakin, hafif bulutlu bir günü çağrıştıran soluk mavi ve krem beyazlarının yumuşak bir karışımı.

Kompozisyon, büyük ceviz ağacını ortada dengeleyerek, küçük ağaçlar ve uzak manzaraya doğru yumuşakça solan zengin bitki örtüsü ile çevreliyor. Palet, taze yeşiller, yumuşak sarılar ve toprak tonlarıyla baskın; mavi ve pembe tonlarının ince dokunuşları sahneye sıcaklık ve canlılık katıyor. Bu çalışma, kırsal Fransa'da samimi bir anı yansıtıyor; sanatçının çevresiyle derin bağını ve empresyonist tekniklerdeki ustalığını gösteriyor—fırça darbeleri, yaprakların hafif esen rüzgarda titreşen ışığını ve nazik hareketlerini çağrıştırıyor. Eserin duygusal etkisi huzurunda yatıyor; izleyiciyi durup nefes almaya ve hayat dolu, umut vaat eden bir ilkbahar gününün sessiz neşesini hissetmeye davet ediyor.