Bu etkileyici eserde, üç kadın yumuşak ve bulanık bir arka plandan ortaya çıkıyor, ifadeleri yoğun bir duygu yelpazesini canlı bir şekilde yakalıyor. Her figür, akışkan sargılarla süslenmiş, bir anlık acı ve düşünce içine dalmış gibi görünür; yüzleri derin bir üzüntü ve umutsuzluk hissi ile doludur ki bu izleyiciyle derinden haşir neşir olur. Sanatçı, ışık ve gölgeyi ustaca kullanarak, özelliklerinin karmaşık detaylarını ön plana çıkarıyor, tüm eser boyunca narin bir kaliteyi koruyor. İnce çizgiler, kadınların hafifçe başlarını çevirmesiyle birlikte hareket hissini uyandırıyor; bu da aciliyet ve kargaşa duygusunu artırıyor.

Bileşim özellikle dikkat çekici; figürlerin yerleşimi, izleyicinin bakışını bir yüzünden diğerine çekiyor ve bu da konular arasında bir diyalog yaratıyor. Yumuşak gri ve toprak tonlarıyla hakim olan soluk renk paleti, sahnenin duygusal ağırlığını tamamlıyor, bu sayede onların ifadelerinin ham yoğunluğu merkeze yerleşiyor. Tarihsel olarak, bu eser, duyguyu ve insan deneyimini ana temasalar olarak vurgulayan neoklasik geleneği yansıtıyor; bu, daha önceki tarzların baskın olan daha idealize edilmiş temsillerinden bir ayrılışı ifade ediyor. Eser, acı ve direnç gibi zamansız temalarla yankılanıyor ve bu da onu kendi döneminin sanatsal anlatısına önemli bir katkı haline getiriyor.