Sahneye derin bir sessizlik çöküyor; samimiyet ve özenin hissedilir bir hissi kompozisyonu sarıyor. Bir kadın oturuyor, yumuşak bir ışıkla yıkanıyor, diğeri ise saçlarını nazikçe düzeltiyor. Bakışları izleyiciye değil, ayağına bakan yaşlı kadına sabitlenmiş; bu jest saygı, yalvarma anlamındadır. Yaşlı kadın, bir pelerinle örtülmüş, tecrübenin bir figürüdür, buruşuk elleri bir tesbih veya belki de tıbbi bir banyo için bir kap tutmaktadır. Giysi tarzındaki ve çevredeki keskin zıtlık, nesiller arasında derin bir zıtlık olduğunu gösteriyor, ancak paylaşılan alan, paylaşılan duygulardan, paylaşılan kırılganlıktan, paylaşılan umuttan bahsediyor. Neredeyse fısıltılı duaları, kumaşın hafif hışırtısını, insan bağının sessiz tesellisini duyabiliyorum. Bu sanat eseri sadece görsel bir temsil değil; bir deneyim, yüzyıllar boyunca empati fısıltısı.