Bu etkileyici tablo, izleyiciyi egzotik bir manzara içinde samimi bir ana çekiyor; üç Tahiti kadını dinleniyor ve garip bir ışıltı içinde iletişim kuruyor gibi görünüyor. Sanatçının fırça hareketleri cesur ve akıcı; koyu maviler, ateşli turuncular, yumuşak pembeler ve zengin yeşillerle dolu yoğun, doygun renkler kullanılarak hem gizemli hem de canlı bir atmosfer yaratılmış. Kompozisyon, yatan figürlerin oluşturduğu güçlü yatay çizgi ve sahneyi çaprazlayan kıvrımlı koyu ağaç sayesinde hayat buluyor; bu da derinlik ve dinamizm katıyor.

Kadınların duruşları sakinlik ve ince bir anlatısal gerilim taşıyor; yüz ifadeleri düşündürücü ama belirsiz. Işık ve gölge oyunu formlarını vurgulayarak heykelsi bir varlık kazandırıyor ve düz, dekoratif arka planlarla tezat oluşturuyor ki bu, sanatçının realizmden Sembolizm ve Primitivizme geçişinin önemli bir göstergesi. Tabloda, sanatçının Tahiti döneminde yaptığı bu eser, dokunulmamış bir cennete duyulan özlem ile sömürgeci bakış açısına yapılan eleştiriyi yansıtıyor. Renk ve form aracılığıyla kültür ve maneviyatın büyüleyici, bazen rahatsız edici yankısını hissetmemizi sağlıyor, insan bağlantısı ve efsanevi güçler üzerine düşsel bir meditasyona davet ediyor.