Bu tablo, çıplak dalları berrak mavi gökyüzüne kıvrılan kestane ağaçlarının sakin bir korusunu yakalıyor. Ön planda kalın gövdeler, katmanlı fırça darbeleriyle oluşturulan ince dokuyu ortaya çıkararak uzun gölgeler bırakıyor. Ağaçların arasında küçük beyaz bir ev ve diğer yapılar, doğal manzaranın ötesinde huzurlu bir kırsal yaşamı ima ediyor. Sanatçı, ağaçların yapraklarını döktüğü ancak manzaranın nazik bir canlılık taşıdığı sonbahar sonu ya da kış başı bir günü çağrıştıran kahverengi, yeşil ve yumuşak mavilerden oluşan muted ama sıcak bir renk paleti kullanıyor.

Kompozisyon, dikey ağaç gövdeleri ile uzaktaki binalar ve gökyüzünün yatay uzantısı arasında bir denge kurarak gözleri sahne boyunca doğal bir ritimle yönlendiriyor. Ressamın gevşek ama kasıtlı fırça tekniği, kabuk ve toprağa canlı bir doku kazandırırken, soğuk mavi gökyüzü altındaki toprak tonlarıyla yumuşak bir kontrast oluşturuyor. Duygusal olarak, sahne düşünce ve sakinliğe davet ediyor; sanki zamanın durduğu, hayatın koşuşturmasından uzak huzurlu bir sığınak gibi. Tarihsel olarak, bu eser Empresyonist döneme ait olup, doğal ışık ve geçici atmosfer koşullarına duyulan hayranlığı ve kırsal manzaraları samimiyetle ve sıcaklıkla yakalamaya yönelik sanatçının adanmışlığını yansıtıyor.