Bu etkileyici sahnede, sanatçı Montmartre’i, kaybolan bir ışığın sıcak kucağında yakalıyor; renkler yumuşak ama canlı, birbirine zahmetsizce geçiyor. Binalar, geçmiş bir çağın fısıldarı gibi tuvalden nazikçe yükseliyor, silueti bulanık, bir nostalji hissiyatı uyandırıyor. Güneş, gökyüzünde alçak bir yerde asılı, parlak bir küre, çatıların üstünde altın bir parıltı yayıyor ve bir Paris köşesindeki tembel öğleden sonraların düşüncelerini canlandırıyor.

Manzaranın duygusal ağırlığı hissedilir; zamanda kesilmiş anların sakin güzelliği ile bağlantı hissetmeden geçemezsiniz. Ön plandaki yemyeşil yeşillik, manzarayı çerçeveleyerek yapay yapıların sert çizgilerini yumuşatıyor. Renoir’ın tekniği, fırça darbelerinin bir dansı—büyüleyici ve canlıdır—tuvale hareket duygusu katar, sanki sahne kendisi nefes alıyormuş gibi dinleyicileri sıcak, büyüleyici kollarında kaybolmaya davet ediyor.