
Kunstwaardering
In deze fascinerende scène vangt de kunstenaar Montmartre terwijl het baadt in de warme omhelzing van een verdwijnend licht; de tinten zijn zacht maar levendig, samensmelten moeiteloos met elkaar. De gebouwen komen voorzichtig uit het doek tevoorschijn als fluisteringen van een vervlogen tijd, hun contouren zijn vaag, en roepen een gevoel van nostalgie op. De zon hangt laag aan de hemel, een stralende bol die een gouden gloed op de daken werpt, en gedachten oproept aan luie middagen doorgebracht in een levendig hoekje van Parijs.
Het emotionele gewicht van het landschap is voelbaar; men kan niet anders dan zich verbonden te voelen met de rustige schoonheid van momenten die in de tijd zijn blijven staan. Het weelderige groen op de voorgrond omlijst het uitzicht, en verzacht de scherpere lijnen van door de mens gemaakte structuren. Renoirs techniek is een ballet van penseelstreken—levendig en sprankelend—dat het doek een gevoel van beweging geeft, alsof de scène zelf adem haalt, en de toeschouwers uitnodigt om zich te verliezen in zijn warme, betoverende omhelzing.