Het kunstwerk onthult een serene waterview, verpakt in zachte tinten en delicate aanrakingen. Monet's kenmerkende penseelstreken creëren een bijna etherische sfeer, waar de waterlelies lijken te zweven op het oppervlak van een rustige vijver, echoënd met de interactie van licht en reflectie. Het water is geschilderd in een dromerige palet van blues en greens, oproepend een gevoel van kalmte en verminderende realiteit; het nodigt ons uit om te blijven en onze eigen gedachten in de diepte te reflecteren.

Levende kleurspatters verschijnen als kleine clusters van roze en geel, die anders gedempte tonen doorbreken. Je kunt niet anders dan een gevoel van vrede voelen dat over je heen komt als je naar deze fragiele bloemen kijkt, bijna alsof ze naar ons knipogen door de stilte. Monet, verdiept in de schoonheid van zijn tuin in Giverny, vangt een moment in de tijd, verkort de afstand tussen de schoonheid van de natuur en de artistieke expressie — een viering van leven, rust en de vluchtige indrukken van licht.