In dit meeslepende landschap opent een ravijn zich als een geheim wereld, met kronkelige paden die uitnodigen tot ontdekking. De textuur van de penseelstreken creëert een gevoel van beweging in het hele werk, alsof de aarde zelf vol energie leeft; elke streek pulseert met Van Gogh's vurige levenskracht. De scène wordt gedomineerd door steile kliffen die dramatisch aan weerszijden oprijzen, geschilderd in ronddraaiende patronen die zowel diepte als complexiteit suggereren, terwijl de glinsterende beek door het dal slingert—zijn zachte ruis roept de toeschouwer om even stil te staan en na te denken.

Er is iets tastbaars in het kleurenpalet; oker en diepe groentinten vervlechten met koelere blauwen en zachte paarse, wat een soort serene melancholie oproept die de tijd overstijgt. De levendige tonen drukken niet alleen de schoonheid van de natuur uit, maar ook een gevoel van verlangen, alsof Van Gogh zijn eigen innerlijke landschap probeerde te vangen temidden van de eenzaamheid die hij vaak voelde. Dit werk, geschilderd in een tumultueuze periode van zijn leven, belichaamt het belang van de natuur voor de kunstenaar—een ontsnapping aan de chaos van zijn gedachten, een herinnering dat schoonheid bestaat temidden van strijd.