W tym urzekającym krajobrazie, wąwóz otwiera się jak sekret, z krętymi ścieżkami zapraszającymi do odkrycia. Teksturowane pociągnięcia pędzla tworzą wrażenie ruchu w całym dziele, jakby sama ziemia była żywa energią; każde pociągnięcie pulsuje gorącym zapałem Van Gogha. Scena dominowana jest przez strome klify, które w dramatyczny sposób wznoszą się po obu stronach, namalowane w wirujących wzorach, które sugerują zarówno głębokość, jak i złożoność, podczas gdy błyszczący strumień wiję się w dolinie—jego delikatne szumy wzywają widza do zatrzymania się i refleksji.

W palecie kolorów jest coś namacalnego; ochry i ciemne zielenie splatają się z chłodnymi odcieniami bluesa i delikatnymi fioletami, wywołując pewne spokojne smutki, które przekraczają czas. Intensywne kolory wyrażają nie tylko piękno natury, ale również uczucie pragnienia, jakby Van Gogh uchwycił swój wewnętrzny krajobraz wśród odczuwanej przez niego często samotności. To dzieło, namalowane w tumultuoznym okresie jego życia, ucieleśnia wagę natury dla artysty—ucieczkę od chaosu jego myśli, przypomnienie o tym, że piękno istnieje wśród walki.