Bu etkileyici eser, San Isidro Kilisesi'ne yapılan hac yolculuğunun canlı bir anını yakalar. 18. yüzyıl sonlarına ait kıyafetler giymiş figürler, karakteristik kubbesi ve kuleyle taçlandırılmış manastırın önünde canlı sohbetler ediyor. Işık ve gölge oyunu, kilisenin mimari detaylarını vurgularak huzurlu ama canlı bir atmosfer yaratır. Figürlerin duruşları ve giysileri, sanatçının ustalıklı fırça darbeleriyle canlanmış, ayrıntıları net ve yumuşak bir şekilde birleştirir.

Renk paleti, geniş gökyüzünün yumuşak toprak tonları ve hafif mavilerinden oluşur; sahnenin ciddiyetini vurgularken hafif bir kutlama havası da taşır. Goya'nın kompozisyonu, hacıları akıcı bir şekilde gözler önüne sererek kutsal ortamda insan bağlantısını vurgular. Topluluk ve saygı duygusunu günlük hayatla iç içe geçirir; bu eser, İspanya'daki sosyal değişim döneminde gelenekle yeniliği dengeler ve Aydınlanma çağı dönüşümleri arasında dini hacın süregelen önemini kanıtlar.