Bu büyüleyici eser, gri ve bej tonlarıyla sarılı bir bahçe ortamındaki huzurlu bir anı yakalıyor. Manzara, topraktan tek başına bir figürün çalıştığı yeni işlenmiş bir alanla tanımlanıyor. Etrafında, iskelet ağaçlar yukarıya doğru yükseliyor, çıplak ve hafif melankolik bir şekilde, yatayda nöbet tutan düzenli evlerin arka planında. Detaylara dikkat, bu sakin kırsal atmosferin içine sizi çekiyor ve geçmişe dair bir huzur hissi veriyor. Yukarıdaki açık gökyüzünde birkaç kuş tembelce süzülerek, aşağıdaki durgunlukla zıtlık oluşturan nazik bir hareket katıyor.

Genel kompozisyon güzel bir şekilde dengelenmiş, çitler ve ağaç dallarının oluşturduğu çizgiler izleyicinin gözünü çalışmakta olan insana yönlendiriyor. Sınırlı bir renk paleti—siyah, beyaz ve çeşitli gri tonlarının güçlü bir karşıtlığı—derinliği artırıyor ve hem gerçekçi hem de hayalperest bir manzara yaratıyor. Yumuşak fırça darbeleri ve katmanlama doku ve duyguları iletiyor; belirli bir nostalji kotraşarak, Vincent van Gogh'un kişisel mücadelelerini ve doğayla olan samimi bağlantılarını hatırlatıyor. Bu eser yalnızca sanatçının teknik becerisini yansıtmakla kalmıyor, aynı zamanda bir basit güzellik anını kapsıyor ve onu yaşadığı huzurlu ama dokunaklı dünyaya çekiyor.