Bu canlı natürmort, doğanın güzelliğinin özünü yakalayan, canlı fırça darbeleri ve neşeli bir paletle sunulmuş. Kalbinde, şeffaf bir cam vazo muhteşem bir lapis lazuli düzenlemesi sergiliyor; cesur mor ve mavi tonları alt kısımdaki kırmızı ve turuncunun parlak patlamalarıyla hoş bir zıtlık oluşturuyor; bu da bir uyum ve denge hissi yaratıyor. Doku açısından zengin fırça vuruşları—cesur ama nazik—seyircileri bir duyusal deneyime davet ediyor, çiçeklerin sanki dokunulabilir gibi görünmesini sağlıyor.

Arka plan, yumuşak yeşil ve soluk renklerin bir dokusu, merkezi kompozisyonu vurgulamaya yararken, onunla rekabet etmiyor. Işık sahneden dans ederken, camın şeffaflığını öne çıkarıyor ve içindeki renkleri yansıtıyor. Ağaçların yumuşak hışırtılarını ve havadaki çiçeklerin hafif bir kokusunu duymak mümkün; sakin bir düşünce anını kapsıyor. 1942'de oluşturulan bu eser, statik yaşamın sürekliliği çekiciliğini anlatıyor ve sıradan nesnelerin renk, doku ve kompozisyon aracılığıyla derin duygusal tepkileri nasıl uyandırabileceğini gösteriyor. Elemanların dengesi, biçim ve uyum konusunda ustaca bir anlayışı yansıtıyor, bu önemli eserin yerini sağlamlaştırıyor.