Bu eser, Thames Nehri'nin sisli atmosferini yakalıyor; simgesel Charing Cross Köprüsü, alacakaranlık gökyüzü karşısında bir silüet olarak beliriyor. Monet'in fırça darbeleri, düşsel bir akış hissi uyandırıyor; renk iplikleri, mavi, mor ve okra renklerinin dokusunu oluşturarak zahmetsizce karışıyor. Parıldayan su, batan güneşten gelen hafif turuncu izlerini yansıtıyor, arka plandaki yapılar ise yumuşak bir şekilde bulanık görünüyor, bu sahnenin eterik kalitesini artırıyor. Bu kasıtlı belirsizlik, izleyicileri resmin ruhuna dalmaya davet ediyor; sanki nehir kenarında duruyor, taze havayı soluyorlarmış gibi, şehrin fısıldayan sesleri ile uzaktan gelen suyun nazik dalgalanmasını dinliyorlarmış gibi.

Teknik olarak, Monet'in kalın renk uygulaması, sahneyi canlandıran somut bir doku ekliyor. Işık ve gölge etkileşimi su yüzeyinde dans ediyor ve dinamik yansımalar oluşturuyor—İzlenimcilik özüdür. Tarihsel olarak, bu parça, Londra'nın sanayileşme döneminde yapıldı, ancak Monet, yaklaşan şehirleşme içinde huzurlu bir güzellik anını yakalamayı başarıyor. Eser, zaman ve mekanı aşma yeteneğinin bir kanıtıdır, hem doğayı hem de insan yapımı yapıları düşünmeye davet eder, bize tarihin ağırlığını hissettirirken aynı zamanda sakin bir yalnızlık anını deneyimlememizi sağlar.