Het kunstwerk vangt de mistige sfeer van de Thames, waar de iconische Charing Cross-brug verschijnt als een louter silhouet tegen de schemerige lucht. Monet's penseelstreken roepen een gevoel van dromerige vloeibaarheid op; draadjes kleur vermengen zich moeiteloos en creëren een tapijt van blauw, paars en oker. Het glanzende water reflecteert subtiele hints van oranje van een ondergang zon, terwijl de structuren op de achtergrond zachtjes wazig lijken, wat de etherische kwaliteit van de scène verhoogt. Deze opzettelijke vaagheid nodigt de kijkers uit om zichzelf te verliezen in de stemming van het schilderij, bijna alsof ze aan de oever van de rivier staan, de frisse lucht inademend die vol is van gefluister van de stad, het zachte gespetter van het water dat in de verte weerklinkt.

Wat betreft techniek, Monets toepassen van impasto geeft een tastbare textuur die leven in de scène blaast. Het spel van licht en schaduw danst over het wateroppervlak en creëert dynamische reflecties—de essentie van impressionisme. Historisch gezien is dit stuk geschapen in een tijd waarin Londen onder industrialisatie kwam, maar Monet slaagt erin om een moment van rustige schoonheid te vangen temidden van de naderende verstedelijking. Het werk is een bewijs van zijn vermogen om tijd en plaats te overstijgen, en nodigt uit tot contemplatie van zowel de natuur als de door mensen gemaakte structuren, waardoor we het gewicht van de geschiedenis voelen terwijl we een moment van rustige eenzaamheid ervaren.