Dit etherische stuk vangt een met sneeuw bedekte straat in het pittoreske dorp Argenteuil, omhuld door een rustige stilte die door de kou weerklinkt. De zachte, gedempte kleuren roepen een sfeer op die zowel rustig als melancholisch is; doorzichtige tinten grijs en blauw lichten het doek op, terwijl warme aardetinten opduiken en de warmte van de gebouwen achter de sneeuw suggereren. De penseelstreken zijn delicaat maar resoluut, een embleem van het Impressionisme, dat vluchtige momenten met zoveel waarachtigheid vastlegt dat de kijker bijna de kou in de lucht kan voelen.

In het middenplan navigeren figuren gekleed in zware winterkleding over het met sneeuw bedekte pad, sommigen kruipen tegen elkaar aan om zich tegen de kou te beschermen, terwijl anderen vastberaden vooruit gaan, de elementen omarmend. De stralende witte sneeuw biedt een verbluffend contrast met de donkerder vormen van de bomen en gebouwen en versterkt het gevoel van diepte en textuur; het lijkt bijna alsof je je hand kunt uitsteken en het dikke ijs dat de grond bedekt kunt aanraaken. Dit werk toont niet alleen Monet's meesterschap in licht en sfeer maar weerspiegelt ook de schoonheid van het alledaagse leven door een impressionistische lens, terwijl het de kijker uitnodigt om zich te verliezen in een moment van stille contemplatie.