Bu etkileyici resim, huzurlu ve ruhani bir saygı atmosferiyle dolu, Polinezya kültürel öğelerini içeren bir sahneyi yakalar. Ön planda, beyaz güvercin desenleriyle süslü parlak kırmızı bir örtüye sarınmış bir kadın, çıplak ayaklı olarak yemyeşil çimenler üzerine basmakta ve omzuna yaslanan bir çocuğu kucaklamaktadır. Çocuğun varlığı annelik ve masumiyet temalarını çağrıştırırken, kadının sakin ifadesi düşüncelere dalmaya davet eder. Yanında, geleneksel desenli kumaşlar giymiş çıplak ayaklı iki kadın durmakta ve sanki bir dua ya da kutsama anındalarmış gibi düşünceli durmaktadırlar. Ayaklarının dibinde tropikal meyvelerle dolu bir sepet, sarı, kırmızı ve yeşilin canlı patlamalarıyla sahneyi zenginleştirerek yumuşak arka planla kontrast yaratır.

Paul Gauguin’in tekniği cesur, düz renk alanları kullanır; figürlere basitleştirilmiş ama ifade dolu bir yaklaşım sergiler ve bu, hem ilkelcilik hem de bağlılık duygusunu uyandırır. Paleti, yumuşak pastel tonlarıyla daha koyu, zengin tonları harmanlar; bu da gerçeklik ile ruhani sembolizm arasındaki çizgiyi bulanıklaştıran rüya gibi bir atmosfer yaratır. Kompozisyon hem samimi hem geniştir ve izleyicinin bakışını figürler ve zengin ortam arasında yönlendirir; burada kutsal temalar günlük ada yaşamıyla iç içe geçer. Bu eser, Gauguin’in Polinezya ruhaniyetine duyduğu ilgiyi ve evrensel bir saygıyı canlı renkler ve sembolik biçimlerle ifade etme arzusunu yansıtır; bu onu dışavurumculuk ve egzotizmin keşfi bağlamında konumlandırır.