Ten sugestywny obraz ukazuje spokojną scenę nasyconą duchowym nabożeństwem oraz polinezyjskimi elementami kultury. Na pierwszym planie stoi kobieta owinięta jaskrawoczerwoną tkaniną ozdobioną białymi gołębiami, boso na bujnej trawie, trzymając na ramieniu dziecko, które delikatnie się do niej przytula. Obecność dziecka przywołuje tematy macierzyństwa i niewinności, zaś spokojny wyraz twarzy kobiety zaprasza do kontemplacji. W pobliżu stoją dwie inne kobiety, również boso, ubrane w tradycyjne ozdobne tkaniny, o postawach kontemplacyjnych, jakby zatrzymane w chwili modlitwy lub błogosławieństwa pod kwitnącymi drzewami. Kosz pełen tropikalnych owoców u ich stóp wzbogaca scenę o żywe plamy żółci, czerwieni i zieleni kontrastujące z łagodnym tłem.

Technika Paula Gauguina cechuje się odważnymi, płaskimi płaszczyznami koloru, z uproszczonym, lecz wyrazistym podejściem do postaci, które przywodzi na myśl prymitywizm i pobożność jednocześnie. Paleta łączy miękkie pastele z bogatszymi, głębszymi odcieniami, tworząc oniryczną atmosferę rozmywającą granice między światem materialnym a symboliką duchową. Kompozycja jest jednocześnie intymna i rozległa, prowadząc wzrok widza przez postaci i bujne otoczenie, gdzie święte tematy przenikają codzienne życie wyspy. Obraz ten odzwierciedla zainteresowanie Gauguina duchowością polinezyjską oraz jego dążenie do wyrażenia uniwersalnego szacunku poprzez żywe kolory i symboliczną formę, wpisując się w postimpresjonistyczne eksploracje symbolizmu i egzotyki.