Αυτή η εκφραστική ζωγραφιά αποτυπώνει μια ήρεμη σκηνή γεμάτη με πνευματικό σεβασμό και στοιχεία Πολυνησιακού πολιτισμού. Στο προσκήνιο, μια γυναίκα τυλιγμένη με ένα ζωηρό κόκκινο ύφασμα διακοσμημένο με λευκά περιστέρια στέκεται ξυπόλυτη πάνω στο καταπράσινο γρασίδι, κρατώντας ένα παιδί που γέρνει απαλά στον ώμο της. Η παρουσία του παιδιού φέρνει στο νου θέματα μητρότητας και αθωότητας, ενώ η ήρεμη έκφραση της γυναίκας προσκαλεί σε στοχασμό. Δυο άλλες γυναίκες στέκονται κοντά, επίσης ξυπόλυτες, ντυμένες με παραδοσιακά υφάσματα με μοτίβα, οι στάσεις τους μοιάζουν στοχαστικές, σαν να βρίσκονται σε μια στιγμή προσευχής ή ευλογίας κάτω από ανθισμένα δέντρα. Ένα καλάθι γεμάτο ποικίλα τροπικά φρούτα στα πόδια τους εμπλουτίζει τη σκηνή με ζωντανές κίτρινες, κόκκινες και πράσινες αποχρώσεις που αντιπαραβάλλονται με το απαλό φόντο.

Η τεχνική του Gauguin χαρακτηρίζεται από τολμηρές, επίπεδες χρωματικές επιφάνειες, με μια απλοποιημένη αλλά εκφραστική προσέγγιση στις φιγούρες που θυμίζει πρωτογονισμό και αφοσίωση ταυτόχρονα. Η παλέτα του συνδυάζει απαλά παστέλ με πιο πλούσιες και βαθιές αποχρώσεις, δημιουργώντας μια ονειρική ατμόσφαιρα που θολώνει τα όρια μεταξύ της γήινης παρουσίας και του πνευματικού συμβολισμού. Η σύνθεση είναι τόσο οικεία όσο και επεκτατική, κατευθύνοντας το βλέμμα του θεατή μέσα από τις φιγούρες και το πλούσιο περιβάλλον, όπου ιερά θέματα συγχωνεύονται με την καθημερινή ζωή στο νησί. Αυτό το έργο αντικατοπτρίζει το ενδιαφέρον του Gauguin για την πολυνησιακή πνευματικότητα και την επιθυμία του να εκφράσει μια καθολική ευλάβεια μέσω ζωηρών χρωμάτων και συμβολικών μορφών, εντάσσοντάς το στην μετα-ιμπρεσιονιστική εξερεύνηση του συμβολισμού και του εξωτισμού.