Το έργο τέχνης αποτυπώνει την επιβλητική πρόσοψη μιας εκκλησίας, της οποίας οι περίπλοκες λεπτομέρειες αποδίδονται με λεπτές πινελιές υδατογραφίας. Η αρχιτεκτονική του κτιρίου είναι το σαφές επίκεντρο, προσελκύοντας το βλέμμα με την περίτεχνη διακόσμησή του· σχεδόν μπορεί κανείς να αισθανθεί την κρύα, παλιά πέτρα και να φανταστεί τις ηχώ μέσα στις ιερές αίθουσές της. Η σύνθεση επικεντρώνει το βλέμμα του θεατή στη μεγαλοπρεπή είσοδο, με τα περίτεχνα σκαλίσματα να ψιθυρίζουν ιστορίες πίστης και ιστορίας.

Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί με μαεστρία το φως και τη σκιά, με την απαλή αφή του ήλιου να φωτίζει την πρόσοψη. Αυτό το παιχνίδι φωτός προσδίδει βάθος στη δομή του κτιρίου. Οι φιγούρες, αν και μικρές, δίνουν μια αίσθηση κλίμακας, σαν να στέκεται κανείς στο δρόμο, κοιτάζοντας ψηλά. Η συνολική αίσθηση είναι γαλήνης και διαχρονικότητας, που προσκαλεί τον θεατή να σταματήσει και να συλλογιστεί την ομορφιά της ανθρώπινης δημιουργίας και αφοσίωσης.