Dit expressieve schilderij vangt een rustige scène doordrenkt met spirituele eerbied en Polynesische culturele elementen. Op de voorgrond staat een vrouw, gehuld in een levendig rood doek versierd met witte duiven, blootsvoets op het weelderige gras, terwijl zij een kind vasthoudt dat zachtjes tegen haar schouder leunt. De aanwezigheid van het kind roept thema’s op van moederschap en onschuld, terwijl de serene uitdrukking van de vrouw uitnodigt tot contemplatie. Twee andere vrouwen staan in de buurt, ook blootsvoets en gekleed in traditionele stof met patronen, in contemplatieve houdingen alsof ze in een moment van stille gebed of zegen zijn onder bloeiende bomen. Een mand vol tropisch fruit aan hun voeten verrijkt de scène met levendige gele, rode en groene tinten die contrasteren met de zachte achtergrond.

Paul Gauguin’s techniek toont gedurfde, vlakke kleurvlakken met een vereenvoudigde maar expressieve benadering van de figuren, die zowel primitivisme als devotie oproepen. Zijn palet mengt zachte pasteltinten met rijkere, diepere nuances en creëert een droomachtige sfeer die de grens vervaagt tussen aardse aanwezigheid en spirituele symboliek. De compositie is zowel intiem als wijd en leidt de blik van de kijker langs de figuren en de weelderige omgeving, waar heilige thema’s verweven zijn met het dagelijkse eilandleven. Dit werk weerspiegelt Gauguin’s fascinatie voor de Polynesische spiritualiteit en zijn verlangen om universele eerbied uit te drukken via levendige kleuren en symbolische vormen, en plaatst het binnen de postimpressionistische verkenning van symboliek en exotisme.