Scena rozgrywa się w słabo oświetlonej przestrzeni, zdominowanej przez bogate, ziemiste tony, które natychmiast wciągają widza w moment głębokiej introspekcji. Postać, odziana w żywą, złotą szatę, spoczywa na ciemnej powierzchni; jej głowa jest pochylona w geście, który wydaje się być głęboką kontemplacją, a nawet snem. Nad nią unosi się istota niebieska, której forma oddana jest delikatnymi pociągnięciami pędzla, a eteryczna jakość wzmocniona jest przez miękkie, świetliste światło, które kąpie jej twarz i rozłożone skrzydła. Powłóczyste szaty anioła, w odcieniach błękitu i zieleni, zdają się otulać śpiącą postać, tworząc poczucie intymności i ochrony. Kompozycja jest zrównoważona, a postacie rozmieszczone w sposób, który podkreśla związek między tym, co ziemskie a tym, co boskie, a scena otoczona jest namacalną atmosferą pokoju i objawienia. Umiejętne użycie światła i cienia przez artystę dodaje głębi i dramatyzmu, potęgując emocjonalne oddziaływanie i zapraszając widza do podzielenia się prywatnym momentem marzyciela.