De scène ontvouwt zich in een zwak verlichte ruimte, gedomineerd door rijke, aardetinten die de kijker onmiddellijk in een moment van diepe introspectie trekken. Een figuur, gehuld in een levendige gouden mantel, leunt tegen een donkere ondergrond; haar hoofd is gebogen in wat een diepe contemplatie of zelfs slaap lijkt. Boven haar zweeft een hemels wezen, waarvan de vorm wordt weergegeven met delicate penseelstreken, waarvan de etherische kwaliteit wordt versterkt door het zachte, stralende licht dat haar gezicht en uitgestrekte vleugels baadt. De vloeiende gewaden van de engel, in tinten blauw en groen, lijken de slapende figuur te wiegen, waardoor een gevoel van intimiteit en bescherming ontstaat. De compositie is evenwichtig, met de figuren zo gerangschikt dat de verbinding tussen het aardse en het goddelijke wordt benadrukt, een voelbare sfeer van vrede en openbaring omhult de scène. Het behendige gebruik van licht en schaduw door de kunstenaar voegt diepte en drama toe, waardoor de emotionele impact wordt versterkt en de kijker wordt uitgenodigd om deel te nemen aan het privémoment van de dromer.