Bu samimi kırsal sahne, geniş, soluk mavi gökyüzü altında, beyaz bulutlarla süslenmiş bir tarlanın sade güzelliğini yakalıyor. Kompozisyonun merkezinde, beyaz bir at tarafından çekilen sabanı yönlendiren yalnız bir figür var; tarımsal yaşamın emeğine ve ritmine nazik bir saygı. Ön planda, sabanla yeni sürülmüş koyu toprak çizgileri, orta plandaki yumuşak yeşil ve sarımsı tonlarla kontrast oluşturuyor. Ağaçlar, sol ve sağda tarlanın kenarlarını çevreliyor; yapraklar, form ile atmosfer arasındaki çizgiyi bulanıklaştıran hassas, neredeyse empresyonist bir dokunuşla tasvir edilmiş.

Renk paleti sınırlı ama etkileyici; mat yeşiller, kahverengiler ve yumuşak maviler, sakin bir sabah ya da akşam ışığını çağrıştırıyor. Fırça darbeleri gevşek ama kasıtlı; derinlik ve zeminin yumuşak dalgalanmalarını aktarıyor. Sahne huzurlu, adeta meditasyon yapar gibi bir duygu uyandırıyor; atın nal sesleri ve sabanın toprağı sürtme ritmini, yaprakların hışırtısını ve toprak ile bitkilerin kokusunu hayal etmek mümkün. Tarihsel olarak, bu eser 19. yüzyılın kırsal yaşama ve el emeğinin onuruna olan ilgisini yansıtıyor ve insan ile doğa arasındaki bağı nazik bir gerçekçilikle yakalıyor; empresyonizmin ışık ve günlük anlara odaklanışını önceden haber veriyor.