Bu huzurlu ve düşünceli manzara, gökyüzü ve suyun sakin buluşmasını yakalayan bir liman sahnesini tasvir ediyor. Kompozisyon, sol tarafta beyaz bir deniz feneri ile dengelenmiş; sakin, koyu renkli suyun üzerinde keskin bir kontrast oluşturuyor. Sağda ise toprağın dokusunun hissedildiği kıyı nazikçe kıvrılarak gözleri sahnenin derinliklerine doğru çekiyor. Geniş gökyüzü, alacakaranlık veya şafak ışığıyla yıkanmış yumuşak bulutlar eşliğinde, hafifçe maviler ve morlar tonlarını taşıyor. Durgun su, gökyüzündeki puslu görüntüyü mükemmel yansıtıyor ve izleyicide meditatif bir huzur hissi uyandırıyor. Minimalist ve kasıtlı fırça darbeleri ile canlı ama yumuşak renkler, hem yalnızlık hem de samimiyet duygularını bir arada sunuyor ve izleyiciyi limandaki kutsal ve geçici bir ana tanık oluyormuş gibi hissettiriyor.

Sanatsal teknikler, 20. yüzyıl başlarının post-empresyonist stilini Vallotton’un keskinlik ve netliğiyle birleştiriyor. Düz alanların kullanımı ve renk geçişlerinin titiz kontrolü sahnenin netliğini artırıyor; ayrıntılardan çok duygusal atmosfer ön planda. Ufuk çizgisi alçakta konumlandırılmış, gökyüzünün hakimiyetini artırarak rüya gibi bir alan yaratıyor. Bu eser, yalnızlık, geçicilik ve insan ile doğa arasındaki huzurlu bir arada yaşama temalarını derinlemesine yansıtarak, Birinci Dünya Savaşı sonrası Fransız kıyısı manzarasının sessiz güzelliğine anlam yüklü bir pencere açıyor.