Αυτό το ήρεμο και στοχαστικό τοπίο απαθανατίζει μια ήσυχη σκηνή λιμανιού όπου ο ουρανός και το νερό συναντώνται αρμονικά. Η σύνθεση εστιάζεται σε έναν λευκό φάρο στα αριστερά, που αντιπαραβάλλεται έντονα με τα σκοτεινά, ήρεμα νερά από κάτω. Στα δεξιά, μια γήινη και υφήλινη ακτή καμπυλώνει απαλά και οδηγεί το βλέμμα προς το βάθος της σκηνής. Ο απέραντος ουρανός παρουσιάζει ένα ευαίσθητο μίγμα μπλε και απαλών μωβ, με απαλά σύννεφα φωτισμένα από το φως της αυγής ή του λυκόφωτος. Τα ήρεμα νερά αντικατοπτρίζουν τέλεια την ομίχλη του ουρανού, προσφέροντας μια σχεδόν διαλογιστική ηρεμία στον θεατή. Η μινιμαλιστική αλλά σκόπιμη πινελιά και η ζωηρή αλλά απαλή παλέτα χρωμάτων προκαλούν συναισθήματα απομόνωσης και οικειότητας, κάνοντάς σε να νιώθεις σαν να παρακολουθείς μια στιγμή ιερή και παροδική στο λιμάνι.

Η καλλιτεχνική τεχνική αντανακλά το ύφος του μεταϊμπρεσιονισμού στις αρχές του 20ου αιώνα, συνδυασμένο με την ακρίβεια και διαύγεια που χαρακτηρίζει τον Βαλόττον. Η χρήση επίπεδων επιφανειών και ο προσεκτικός έλεγχος των χρωματικών διαβαθμίσεων χαρίζουν ευκρίνεια στη σκηνή, αποφεύγοντας την υπερβολική λεπτομέρεια προς όφελος της συναισθηματικής ατμόσφαιρας. Η γραμμή του ορίζοντα βρίσκεται χαμηλά, αφήνοντας τον ουρανό να κυριαρχεί και να προσκαλεί σε έναν ονειρικό χώρο. Το έργο προκαλεί μια στοχαστική διάθεση που αντηχεί με θέματα μοναξιάς, παροδικότητας και ειρηνικής συνύπαρξης ανθρώπου και φύσης, αποτελώντας ένα σημαντικό και εκφραστικό παράθυρο στην ήσυχη ομορφιά του γαλλικού παράκτιου τοπίου αμέσως μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.