Dit serene en contemplatieve landschap vangt een stille haven, waar hemel en water op harmonieuze wijze samenkomen. De compositie wordt gedragen door een witte vuurtoren links, wiens heldere vorm scherp afsteekt tegen het donkere, rustige water eronder. Rechts buigt een aardse, getextureerde oever zachtjes naar binnen, die de blik dieper in de scène leidt. De uitgestrekte lucht is een delicate mix van blauwtinten en gedempte paarse schakeringen, met zachte wolken die gevangen worden in het zachte licht van schemering of dageraad. Het stille water weerspiegelt de nevelige lucht perfect, wat een bijna meditatieve kalmte aan de kijker geeft. De minimalistische maar doelgerichte penseelstreken en het levendige maar ingetogen kleurenpalet roepen een gevoel op van isolement en intimiteit, waardoor je het gevoel krijgt dat je getuige bent van een vluchtig, heilig moment in de haven.

De artistieke techniek weerspiegelt de stijl van het postimpressionisme uit het begin van de 20e eeuw, gecombineerd met Vallottons kenmerkende precisie en helderheid. Zijn gebruik van vlakke vlakken en de zorgvuldige regeling van kleurverloop geeft de scène scherpte, zonder te vervallen in overmatige details, ten gunste van een emotionele sfeer. De horizon is laag geplaatst, waardoor de lucht domineert en een dromerige ruimte uitnodigt. Dit werk roept een contemplatieve stemming op die resoneert met thema’s als eenzaamheid, vergankelijkheid en de vreedzame co-existentie tussen mens en natuur; het is een betekenisvol en expressief venster naar de stille schoonheid van het Franse kustlandschap kort na de Eerste Wereldoorlog.