Eser, geniş ve açık bir manzaraya bakan, yıpranmış bir çite tünemiş yalnız bir figürü yakalar. Sahne, ona nostalji ve sessiz bir tefekkür hissi veren, hassas, neredeyse sepya tonlarında bir paletle sunulur. Sanatçı, ağaçların dokularını, kaba tahta çiti ve figürün kıyafetlerinin ince detaylarını tanımlamak için ustalıkla çizgi çalışmasını kullanır. Kompozisyon dengelenmiştir, adam hafifçe merkezden uzakta konumlandırılmış, bakışı tarlaların genişliğinden ve uzak ufka doğru çekerek, huzurlu bir izolasyon hissi ve doğayla derin bir bağ yaratır. Manzaradaki ışık ve gölge oyunu derinlik ve hacim katıyor. Bu, özlem duygusu, belki de yaşam, çalışma veya kırsal bir varoluşun basit güzelliği üzerine bir yansıma uyandıran bir imgedir.