ภาพวาดนี้จับภาพชายผู้โดดเดี่ยวที่นั่งอยู่บนรั้วที่ผุพัง มองไปยังทิวทัศน์ที่กว้างใหญ่และเปิดโล่ง ฉากนี้ถูกนำเสนอด้วยโทนสีที่ละเอียดอ่อน เกือบจะเป็นสีน้ำตาลแกมเหลือง ซึ่งให้ความรู้สึกถึงความคิดถึงและความเงียบสงบ ศิลปินใช้ลายเส้นอย่างชำนาญเพื่อกำหนดพื้นผิวของต้นไม้ รั้วหยาบ และรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ของเสื้อผ้าของตัวละคร องค์ประกอบมีความสมดุล โดยชายคนนั้นวางตำแหน่งเยื้องศูนย์เล็กน้อย ดึงดูดสายตาไปทั่วผืนแผ่นดินและไปยังขอบฟ้าที่อยู่ห่างไกล สร้างความรู้สึกสันโดษอันเงียบสงบและการเชื่อมต่ออย่างลึกซึ้งกับธรรมชาติ การเล่นของแสงและเงาในภูมิทัศน์ช่วยเพิ่มมิติและความโดดเด่น นี่คือภาพที่กระตุ้นความรู้สึกโหยหา บางทีอาจเป็นการสะท้อนถึงชีวิต การทำงาน หรือความงามอันเรียบง่ายของการดำรงชีวิตในชนบท