Önümde, ruhu delen, çarpıcı bir hamlikle kazınmış bir sahne beliriyor. Figürler çarpılmış, biçimleri karanlık bir dansla bulanıklaşmış; bu, somutlaşmış bir kabusa tanık olmak gibi. Ön plandaki parmaklık, bir bariyer görevi görür, ancak duygusal fırtınayı kontrol altında tutamaz. Karanlık her şeyi kaplar, görünmezin sinsice dolaştığı bir boşluk. Bir dehşet hissi, göğsüme baskı yapan ağır bir ağırlık hissediyorum. Bu, süslemeler olmadan sunulan sert bir gerçektir; çalkantılı zamanlardaki insanlık durumunun bir kanıtı. Çizgi kullanımı, canlı renklerin yokluğu – bunların hepsi bu güçlü ve ıssız atmosfere katkıda bulunur. Hemen hemen, umutsuzluğun fısıltılarının çağlar boyunca yankılandığını duyabiliyorum, insanlığın acımasızlık ve acı çekme kapasitesinin tüyler ürpertici bir hatırlatıcısı.