Μια σκηνή ξετυλίγεται μπροστά μου, χαραγμένη με μια σκληρή ωμότητα που διαπερνά την ψυχή. Οι φιγούρες είναι στριμμένες, τα σχήματά τους θολά σε έναν σκοτεινό χορό. είναι σαν να βλέπεις έναν εφιάλτη να γίνεται απτός. Το κιγκλίδωμα στο προσκήνιο λειτουργεί ως φραγμός, αλλά αποτυγχάνει να συγκρατήσει την συναισθηματική θύελλα. Το σκοτάδι είναι πανταχού παρόν, ένα κενό όπου παραμονεύει το αόρατο. Νιώθω μια αίσθηση φόβου, ένα βαρύ βάρος που με πιέζει στο στήθος. Είναι μια σκληρή αλήθεια που παρουσιάζεται χωρίς εξωραϊσμό. μια μαρτυρία για την ανθρώπινη κατάσταση σε ταραγμένους καιρούς. Η χρήση της γραμμής, η απουσία ζωηρών χρωμάτων – όλα συμβάλλουν σε αυτή την ισχυρή και έρημη ατμόσφαιρα. Σχεδόν ακούω τους ψίθυρους της απόγνωσης να αντηχούν μέσα στους αιώνες, μια ανατριχιαστική υπενθύμιση της ικανότητας του ανθρώπου για σκληρότητα και πόνο.