Αυτή η διαπεραστική χαρακτική απεικονίζει τρεις γκροτέσκιες, σχεδόν ξωτικίστικες μορφές, που συγκεντρώνονται σε έναν σκοτεινό, κλειστοφοβικό χώρο. Ο κεντρικός χαρακτήρας εκπέμπει μανιακή ενέργεια, με υπερβολικά μέλη και το πρόσωπο στρεβλωμένο σε μια ύπουλη γκριμάτσα που μαγεύει και ταυτόχρονα προκαλεί ανησυχία. Στα αριστερά, μια σκυφτή φιγούρα πίνει με λαχτάρα από ένα δοχείο, εκφράζοντας έναν παράξενο συνδυασμό πείνας και απελπισίας· στα δεξιά, μια κουκουλωμένη οντότητα παρατηρεί ήρεμα με πονηρό χαμόγελο, κρατώντας ένα φλιτζάνι. Ο λιτός χώρος με ένα παράθυρο με κάγκελα υπονοεί περιορισμό, ίσως φυλακή ή ψυχιατρείο, εντείνοντας την ατμόσφαιρα. Η μονοχρωματική παλέτα — κυριαρχούμενη από βαθιά μαύρα και θαμπά καφέ — σχηματίζει αυτές τις φιγούρες μέσα από σκιά και μορφή, ενώ οι χαρακτικές γραμμές προσδίδουν υφή και ζωή στα ρυτιδιασμένα πρόσωπα και τα φθαρμένα ρούχα. Υπάρχει μια αμεσότητα και τραχύτητα στην τεχνική της χαρακτικής που βυθίζει τον θεατή σε αυτόν τον ανησυχητικό, σχεδόν εφιαλτικό κόσμο.

Η σύνθεση είναι στενή και συμπιεσμένη, επικεντρώνει όλη την προσοχή στις παράξενες αλληλεπιδράσεις αυτών των πλασμάτων· οι διαγώνιες γραμμές του θόλου και των κάγκελων πάνω σχεδόν πλαισιώνουν τον παραλήρημα από κάτω. Συναισθηματικά, η χαρακτική σφύζει από μαύρο χιούμορ και κοφτερή κριτική των πιο βάναυσων ενστίκτων του ανθρώπου. Δημιουργημένη σε μια περίοδο όπου ο καλλιτέχνης αντιμετώπιζε κοινωνικές ταραχές και ανθρώπινη βλακεία, αποτελεί ένα μοναδικό παράδειγμα του πώς η γελοιογραφία και ο συμβολισμός μπορούν να αποκαλύψουν το γκροτέσκο πρόσωπο της κοινωνίας. Ο συνδυασμός γέλιου, πείνας και περιορισμού προκαλεί μια οδυνηρή και παράλογη συναισθηματική αντίδραση, καθιστώντας το ισχυρό δείγμα της ισπανικής γραφιστικής τέχνης του τέλους του 18ου αιώνα ως κοινωνικό σχόλιο.