W tej przenikliwej grafice widzimy trzy groteskowe, niemal goblinopodobne postaci zgromadzone w ciemnej, klaustrofobicznym pomieszczeniu. Centralna postać emanuje maniakalną energią, jej kończyny są przesadnie powiększone, a twarz zniekształcona złowrogim uśmiechem, który jednocześnie fascynuje i niepokoi. Po lewej, skulona postać pochłania chciwie coś z naczynia, ukazując dziwną mieszankę głodu i rozpaczy; po prawej kapturowa istota obserwuje z przebiegłym uśmiechem, trzymając kielich. Skromne, skąpo wyposażone pomieszczenie z kratowanym oknem sugeruje uwięzienie, być może więzienie lub zakład psychiatryczny, co potęguje ponurą atmosferę. Monochromatyczna paleta, zdominowana przez głębokie czernie i przytłumione brązy, modeluje te postaci zacienionymi kształtami, a wykonane liniami grawiury nadają strukturę i życie pomarszczonym twarzom i sfatygowanym szatom. Surowość i bezpośredniość techniki wyrywania w metalu wciąga widza w ten niepokojący, niemal koszmarny świat.

Kompozycja jest ściśle skupiona, koncentrując całą uwagę na dziwacznych interakcjach tych stworzeń; ukośne linie sklepienia i krat u góry ledwie obramowują szaleństwo poniżej. Emocjonalnie grafika pulsuje czarnym humorem i zjadliwą krytyką najniższych instynktów ludzkich. Powstała w czasie, gdy artysta zmagał się z rozruchami społecznymi i ludzką głupotą, stanowi mistrzowski przykład użycia karykatury i symbolizmu, ukazując groteskową stronę społeczeństwa. Połączenie śmiechu, głodu i uwięzienia wywołuje bolesno-absurdalne emocje, czyniąc z tej pracy mocny przykład późno XVIII-wiecznej hiszpańskiej grafiki jako komentarza społecznego.