Deze indringende ets toont drie groteske, bijna kabouterachtige figuren die samenkomen in een schemerige, claustrofobische ruimte. Het centrale figuur straalt manische energie uit, met overdreven ledematen en een sinistere grijns die zowel fascineert als verontrust. Links buigt een gebeeldhouwde figuur zich naar voren en drinkt gretig uit een beker, die een vreemde mix van honger en wanhoop belichaamt; aan de rechterzijde observeert een met een kap omhulde entiteit rustig met een sluwe glimlach, terwijl hij een beker vasthoudt. De sobere ruimte met een raam met tralies suggereert opsluiting, mogelijk een gevangenis of een psychiatrische inrichting, wat de onheilspellende sfeer versterkt. Het monochrome palet — gedomineerd door diepe zwarttinten en gedempte bruintinten — vormt deze karakters uit schaduw en vorm, gegrafeerde lijnen geven textuur en leven aan de gerimpelde gezichten en versleten kleding. De ruwe en directe etstechniek trekt de toeschouwer mee in deze onheilspellende, bijna nachtmerriewereld.

De compositie is dicht gecomprimeerd en richt alle aandacht op de bizarre interacties tussen deze wezens; de diagonale lijnen van het gewelf en de tralies boven omlijsten nauwelijks de waanzin beneden. Emotioneel resoneert de ets met zwarte humor en een scherpe kritiek op de meest basale instincten van de mens. Gemaakt in een periode waarin de kunstenaar geconfronteerd werd met sociale onrust en menselijke dwaasheid, is dit een meesterlijk voorbeeld van het gebruik van karikatuur en symboliek om de groteske kanten van de maatschappij bloot te leggen. De mix van lachen, honger en opsluiting roept een pijnlijk absurde emotie op en maakt het tot een krachtig voorbeeld van laat 18e-eeuwse Spaanse grafische kunst als sociaal commentaar.