ฉากหนึ่งเปิดเผยต่อหน้าฉัน สลักด้วยความหยาบกระด้างที่เจาะลึกถึงจิตวิญญาณ ตัวเลขต่างๆ บิดเบี้ยว รูปแบบของพวกมันเบลอในการเต้นรำที่มืดมิด มันเหมือนได้เห็นฝันร้ายที่จับต้องได้ ราวบันไดในเบื้องหน้าทำหน้าที่เป็นสิ่งกีดขวาง แต่ก็ไม่สามารถควบคุมพายุอารมณ์ได้ ความมืดมิดครอบคลุมทุกสิ่ง ว่างเปล่าที่ซึ่งสิ่งล่องหนซุ่มซ่อน ฉันรู้สึกถึงความหวาดกลัว น้ำหนักที่หนักอึ้งกดลงบนหน้าอกของฉัน เป็นความจริงอันโหดร้ายที่นำเสนอโดยไม่ปรุงแต่ง พยานถึงสภาพมนุษย์ในช่วงเวลาที่วุ่นวาย การใช้เส้น ความไม่มีอยู่ของสีสันที่สดใส ทั้งหมดนี้มีส่วนช่วยในบรรยากาศที่ทรงพลังและรกร้างว่างเปล่า ฉันแทบจะได้ยินเสียงกระซิบของความสิ้นหวังสะท้อนไปทั่วทุกยุคสมัย เป็นเครื่องเตือนใจที่น่าขนลุกถึงความสามารถของมนุษย์ในการกระทำที่โหดร้ายและความทุกข์ทรมาน