Bu büyüleyici manzarada, meyve bahçesi baharın nazik çiçekleriyle dolup taşıyor. Monet'in cesur fırça darbeleri, kıvrımlı dalların arasında ışık ve gölgenin dansını yaratıyor; beyaz ve açık pembe yapraklar havada titriyor gibi görünüyor ve yeniden doğuş kokusunu yayıyor. Kompozisyon, izleyicinin gözünü dar bir yol boyunca yönlendirerek, bükülmüş ağaçlarla çevrili bu huzurlu cennete daha da derinlemesine yönlendiriyor. Çiçeklerin arasından süzülen ışık, sahneye Monet'in ünlü olduğu o hafif eterik nitelik katıyor; sahne, doğanın uyanmasını fısıldar gibi hafif bir hırıldama ile neredeyse zangırdıyor.

Renk paleti, canlı yeşillerin ve sıcak kahverengilerin beyaz ve pembe dokunuşlarla iç içe geçtiği eşsiz bir karışıma sahip, sakin bir bahar gününün canlı görüntüsünü oluşturuyor. Bu eser yalnızca Monet'in doğayı tasvir etme yeteneğini sergilemekle kalmıyor, aynı zamanda umut ve huzur duygusunun özünü de yakalıyor. Empresyonizmin yeni yeni filizlenmeye başladığı bir dönemde ortaya çıkan bu parça, doğanın geçici güzelliğini vurguluyor ve izleyiciyi durmaya, nefes almaya ve yaşamın geçiciliğini yansıtan renkler ve formlar senfonisini deneyimlemeye davet ediyor.