Bu tablo, genç bir köylü kadının açık bir tarlada ateş yakarken yanında bir çocukla birlikte olduğu sakin bir kırsal anı yakalıyor. Sahne, sabah donunu çağrıştıran yumuşak, doğal ışıkla aydınlanmış; soğuk ama huzurlu bir atmosfer yaratıyor. Kadının ateşi kontrol etmek için tuttuğu sopa ile hafifçe öne eğilmiş duruşu, sessiz bir özen ve gayreti ifade ediyor; çocuğun varlığı ise sahneye sıcak ve insani bir dokunuş katıyor. Arka planda, çıplak ağaçlar ve soluk bir gökyüzü ile çevrili bir dere yakınında sığırlar sakin bir şekilde otluyor; bu da pastoral manzaradaki serinlik ve yalnızlık hissini artırıyor.

Sanatçı, minik renk noktalarının titizlikle uygulandığı puanilizm tekniğini kullanmış. Palet, soğuk mavi, yeşil ve yumuşak toprak tonlarının hakimiyetinde; kadının elbisesindeki sıcak kırmızılar ve alevlerin parlak turuncusu ile kontrast oluşturuyor. Kompozisyon, figürleri geniş bir peyzajla dengeliyor ve izleyicinin dikkatini ön plandaki samimi hareketten sakin kırsal alana yönlendiriyor. Bu eser, günlük kırsal yaşam ve doğal çevreye derin bir saygı gösterirken, 19. yüzyıl sonlarındaki ışık ve renk konusundaki yenilikçi yaklaşımı da ortaya koyuyor.