Dzieło to zawiera układ martwej natury, gdzie codzienne przedmioty zdają się prowadzić między sobą cichą, ale wymowną rozmowę. Na pierwszy rzut oka przyciąga cię uderzająca prostota — w centrum znajduje się piękny dzbanek, którego smukły dziób i stożkowa pokrywka są zarówno pewne siebie, jak i pełne gracji. Wokół niego zbiera się kolekcja naczyń, które współdziałają w spokojnej wymianie; mała filiżanka i dzbanek, elegancko nakreślone delikatnymi liniami, służą jako subtelne towarzysze dominującego dzbanka. Patrząc na tę scenę, odczuwasz ciepło przytulnej kuchni, przywołując wyobrażenie o aromacie herbaty i komforcie dzielonych chwil.

Paleta kolorów jest zdecydowanie stonowana, oferując bogate odcienie ziemi, które zmieniają się od sepii do delikatnych czerni. Brak jaskrawych tonów pozwala, by w dziele panowała atmosfera spokoju; jakby artysta chciał, aby widzowie zatrzymali się i delektowali się tym widokiem. Użyta technika artystyczna wydaje się niemal spontaniczna — szybka, lecz celowa pociągnięcie pędzlem, które tworzy płynność i rytm w całym układzie. Ta nieformalna elegancja ujawnia zdolność Van Gogha do przekształcania zwykłych przedmiotów w emocjonalne wyrażenie artystyczne, zapraszając nas do refleksji nad pięknem znajdowanym w codziennym życiu.