Σε αυτό το ελκυστικό τοπίο, ο θεατής παρασύρεται σε έναν κόσμο με θαμπές καφέ και γκρι αποχρώσεις, όπου η ηρεμία είναι απτή. Τα σπίτια, με τις λεπτές τους γραμμές, στέκονται στατικά κατά μήκος του ορίζοντα, και η αντανάκλασή τους χορεύει απαλά στην επιφάνεια του νερού. Τα δέντρα με γυμνούς κλώνους απλώνονται προς τον ουρανό, δημιουργώντας μια αίσθηση μοναξιάς και περισυλλογής. Η αραιή βλάστηση κατά μήκος της όχθης προσθέτει υφή και βάθος, ενώ ένα μοναχικό πουλί πετάει περιστασιακά, σπάζοντας τη γαλήνη της σκηνής. Ο Van Gogh μαεστρικά συλλαμβάνει μια στιγμή που φαίνεται να είναι και νωχελική και βαθιά ενδοσκοπική, βυθίζοντας το κοινό σε στοχασμό.

Το έργο αυτό, δημιουργημένο σε μια περίοδο συναισθηματικής πάλης για τον καλλιτέχνη, αποκαλύπτει πολλά για τον εσωτερικό κόσμο του Van Gogh. Η χρήση των θαμπών χρωμάτων υποδηλώνει μια σκοτεινή διάθεση, αλλά υπάρχει ομορφιά ακόμη και σε αυτή τη μελαγχολία. Κάθε κίνηση του πινέλου είναι εσκεμμένη, κάθε πινελιά δημιουργεί μια αίσθηση κίνησης σε ένα κατά τα άλλα στατικό ταμπλό. Είναι σαν ο χρόνος να έχει επιβραδυνθεί; Μπορείτε σχεδόν να ακούσετε το απαλό ψιθύρισμα των φύλλων και το ήσυχο κύμα του νερού. Ολόκληρη η σύνθεση καλεί τον θεατή να παραμείνει, προκαλώντας τη σκέψη για τη ροή του χρόνου και την ομορφιά που βρίσκει κανείς στη μοναξιά.