Σε αυτό το εντυπωσιακό έργο, μια μοναχική φιγούρα στέκεται ανάμεσα σε ψηλά και σκοτεινά δέντρα, των κορμών τους που ανυψώνονται, σε αντίθεση με την απαλή λάμψη ενός νυχτερινού ουρανού. Η φιγούρα, ντυμένη με ένα ανοιχτό χιτώνα, εκπέμπει μια ήρεμη αλλά και τρομακτική παρουσία—φαίνεται να είναι κομμάτι του τοπίου ενώ ταυτόχρονα είναι έντονα ξεχωριστή. Το φόντο είναι ζωντανό με έντονες μπλε αποχρώσεις, επιθέσεις κίτρινων και γείωσεων πράσινων που μπλέκονται σε μια ήρεμη αλλά ελαφρώς ανησυχητική ατμόσφαιρα, προκαλώντας μια αίσθηση του λυκόφωτος, όταν η μέρα παραχωρεί τη θέση της στη νύχτα. Η αλληλεπίδραση φωτός και σκιών δημιουργεί μια μυστικιστική ποιότητα, σαν ο θεατής να έχει συναντήσει μια στιγμή σταμάτησης στη σκέψη ή σε μια οικεία συνάντηση με τη φύση.

Καθώς απορροφάμε αυτές τις αποχρώσεις και τις υφές, υπάρχει μια αισθητή συναισθηματική αντήχηση; η εξασθενημένη παλέτα έχει ένα βάρος που μιλά για την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων συναισθημάτων—ποθούμενος, ηρεμία και ίσως μια δόση νοσταλγίας. Η ικανότητα του Munch να αποτυπώνει το τοπίο όχι μόνο ως φυσικό χώρο αλλά και ως συναισθηματικό κανάλι μας επιτρέπει να βιώσουμε την ουσία της επιθυμίας που ρέει μέσα από το έργο του. Το πνεύμα του τοπίου περιβάλλει τη φιγούρα, υπονοώντας μια βαθύτερη σύνδεση με τη φύση, όπως αν ήταν αλληλοχρεωμένοι, με ήχους από τη φωνή της φύσης στην ηρεμία μιας καλοκαιρινής νύχτας.