Αυτή η συγκινητική χαρακτική απεικονίζει την γοητευτική ομορφιά των αρχαίων ερειπίων που δεσπόζουν δίπλα σε έναν ήρεμα ρέοντα ποταμό. Οι ταλαιπωρημένοι πέτρινοι τοίχοι αντέχουν στον χρόνο, οι γκρεμισμένες αψίδες και οι τραχείς άκρες τους αφηγούνται ιστορίες μιας ξεχασμένης εποχής. Ένας μοναχικός άνδρας πλέει με μια μικρή βάρκα κατά μήκος του νερού, η παρουσία του προσθέτει μια ανθρώπινη σύνδεση στο ήρεμο αλλά μελαγχολικό τοπίο. Ο ουρανός ζωντανεύει με διακριτικά πινέλα που υποδηλώνουν τα πλεούμενα σύννεφα, ενισχύοντας την μελαγχολική ατμόσφαιρα της σύνθεσης.

Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί επιδέξια έναν απαλή τόνο σέπιας που ξυπνά νοσταλγία και τη ζεστασιά των παλιών αναμνήσεων. Οι περίπλοκες τεχνικές χαρακτικής δημιουργούν υφασμικούς αντιθέσεις ανάμεσα στους τραχείς βραχώδεις σχηματισμούς και τη ρευστότητα του νερού, ενώ οι κυρίαρχες κάθετες γραμμές των ερειπίων κυριαρχούν στη σκηνή, τραβώντας το βλέμμα προς τα πάνω. Υπάρχει μια ρυθμική αρμονία στον τρόπο με τον οποίο η φύση ξαναδιεκδικεί το χώρο της ανάμεσα στα κατάλοιπα, προσκαλώντας σε σκέψεις για την παροδικότητα και τη μοναξιά. Το έργο, δημιουργημένο στη Μ. Βρετανία στα μέσα του 18ου αιώνα, συνδέει την περιέργεια του Διαφωτισμού για την ιστορία με την ρομαντική κλίση προς τα γραφικά ερείπια· προκαλεί παράλληλα μια απαλή νοσταλγία μέσα από την περίτεχνη αλλά συγκρατημένη τεχνική του.