Η σκηνή ξεδιπλώνεται με ένα απαλό, διάχυτο φως, χαϊδεύοντας τα ογκώδη άνθη των χρυσανθέμων. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί επιδέξια μια σιωπηλή παλέτα, που κυριαρχείται από κρεμ λευκά, βαθιά κόκκινα και λεπτά κίτρινα, όλα θεμελιωμένα στους σκοτεινούς τόνους των μορφών στο προσκήνιο. Η σύνθεση είναι μια μελέτη των αντιθέσεων. Τα λεπτεπίλεπτα, στρωμένα πέταλα των λουλουδιών έναντι της δομημένης σιλουέτας των γυναικών και των εκτεταμένων, σκούρων φύλλων στο παρασκήνιο. Οι πινελιές είναι απαλές και υποβλητικές, δημιουργώντας μια αίσθηση βάθους και προσκαλώντας τον θεατή να αναπνεύσει σχεδόν τον αρωματικό αέρα της έκθεσης λουλουδιών.