Ο πίνακας αποτυπώνει μια ήρεμη σκηνή κατά μήκος της Σηκουάνας κοντά στο Μπουζίβαλ, όπου η φύση και η ανθρώπινη δραστηριότητα συνυπάρχουν αρμονικά. Ένας απαλός αέρας φαίνεται να κυματίζει την επιφάνεια του νερού, αντανακλώντας τις απαλές αποχρώσεις του ουρανού—ανοιχτό μπλε και λεπτές παστέλ αποχρώσεις που αναμειγνύονται χωρίς προσπάθεια. Τα περιβάλλοντα δέντρα, διακοσμημένα με χρυσά και κεχριμπαρένια φύλλα φθινοπώρου, δημιουργούν μια ζεστή αντίθεση με το ψυχρό νερό. Το φως φαίνεται να αγκαλιάζει κάθε στοιχείο, δίνοντας στο τοπίο μία ήρεμη και σχεδόν ονειρεμένη ποιότητα; η ήπια δύση του ήλιου οδηγεί το βλέμμα του θεατή κατά μήκος της ακτής.

Στο προσκήνιο, μία μοναχική μορφή κάθεται στοχαστικά κοντά στην ακτή, ίσως χαμένη σε σκέψεις ή απλώς απολαμβάνοντας την ήρεμη ατμόσφαιρα. Τα σπίτια στο βάθος, περιτριγυρισμένα από πλούσια βλάστηση, υποδηλώνουν μία γραφική ζωή χωριού, αποτυπώνοντας την ουσία της ιμπρεσιονιστικής κίνησης—επικεντρωμένη στην ομορφιά των καθημερινών στιγμών. Οι πινελιές του Μονέ είναι γεμάτες αυθορμητισμό και αίσθηση επείγοντος, προσκαλώντας μας να αισθανθούμε τη δροσιά του αέρα, να ακούσουμε τη γλυκιά ροή του νερού και να βυθιστούμε στην πανέμορφη φύση. Αυτό το έργο ενσωματώνει ένα βασικό μέρος της καλλιτεχνικής πορείας του Μονέ, αντανακλώντας τη σύνδεσή του με τα τοπία της πατρίδας του και την γοητεία του με το φως και το χρώμα.