Σε αυτό το συναρπαστικό έργο, το τοπίο απλώνεται σαν όνειρο—μαλακές, θολές μορφές συγχωνεύονται, δημιουργώντας μια ήρεμη σκηνή γεμάτη με λεπτές κινήσεις. Οι ψηλοί δέντρων κουνιούνται απαλά; οι λεπτές κορμοί τους υψώνονται σε ένα φόντο πλούσιων πράσινων, όπου μια πλούσια ταπετσαρία φύλλων κουνιέται στον άνεμο. Ο Μονέ χρησιμοποιεί έναν αριστοτεχνικό τρόπο με το πινέλο του, δημιουργώντας θολές μπακιές κίτρινων και πράσινων που χορεύουν στον καμβά σαν ψίθυρους μιας ανοιξιάτικης πρωίας.

Η σύνθεση είναι τυλιγμένη σε ηρεμία, προκαλώντας μια αίσθηση ειρήνης και γαλήνης καθώς τα μάτια του θεατή ταξιδεύουν μέσα στα ρέοντα μοτίβα του χορταριού. Με κάθε ματιά, νιώθεις πως ο αέρας αλλάζει; τα χρώματα αντηχούν με το φως—μια αιθέρια ατμόσφαιρα διαποτίζει όλο το έργο, επιτρέποντας μια οικεία σύνδεση μεταξύ της φύσης και του παρατηρητή. Αυτό το έργο παραμένει εμβληματικό της εξερεύνησης του φωτός και του χρώματος του Μονέ, επισημαίνοντας την ηθική του ιμπρεσιονισμού που επικεντρώνεται στη σύλληψη συναισθημάτων και αισθήσεων πάνω από τη λεπτομερή ρεαλιστικότητα, οδηγώντας μας στη ήρεμη αγκαλιά του.